Veel landen over de hele wereld worden geconfronteerd of zullen waarschijnlijk worden geconfronteerd met de volledige gevolgen van klimaatverandering. Zuid-Amerika, de thuisbasis van de op één na grootste rivier en 's werelds langste bergketen, is een voorbeeld van biologische diversiteit en natuurlijke landschappen die land-, zee- en waterleven voortbrengen en een gevarieerde omgeving voor levende organismen creëren. Toch zijn de problemen waarmee het continent wordt geconfronteerd veelvoudig: van hydrometeorologische problemen, wijdverspreide woestijnvorming en ongebreidelde ontbossing tot verlies aan biodiversiteit, veel landen leren zich aan te passen aan de veranderende omgeving. Hier zijn de top 5 milieukwesties in Zuid-Amerika.
-
5 Milieukwesties in Zuid-Amerika
1. Ontbossing
Bekend als een van de grootste milieuproblemen van ons leven, blijft het probleem van ontbossing plagen Amazone-regenwouden in Brazilië. Maar deze regio is niet de enige die wordt geconfronteerd met de gevolgen van antropogene klimaatverandering. De Gran Chaco, het op een na grootste bos van het continent, staat onder toenemende druk door ontbossing. Het semi-aride inheemse bos, dat zich over meer dan een miljoen kilometer uitstrekt over Argentinië, Paraguay en Bolivia, heeft verloren meer dan een vijfde van de bossen (ongeveer 140,000 vierkante kilometer of 54,000 vierkante mijl) sinds 1985. Naast de gevolgen voor het milieu bedreigt ontbossing in de Gran Chaco-regio het levensonderhoud van inheemse jagers-verzamelaars. Volgens de Natural Resources Defense Council, 27 tot 43% van het land in Peru, Bolivia, Chili en Ecuador wordt aangetast door het ongebreidelde bosverlies.
Van ontbossing is bekend dat het de klimaatverandering versterkt door meer koolstofdioxide in de atmosfeer vrij te maken, waardoor dier- en plantensoorten onder druk komen te staan. Met name in de regio Gran Chaco is er een grote afname van het aantal soorten, waaronder de Zuid-Amerikaanse Jaguar en het Screaming Hairy Armadillo.
Hoewel er verschillende maatregelen worden genomen om het probleem te beteugelen en op te lossen, zijn er tal van groepen die de ruimtelijke schade als gevolg van ontbossing in kaart willen brengen en begrijpen.
Project Lanloss, gecoördineerd door de Ca' Foscari Universiteit in Venetië, Italië, heeft tot doel de omvang van de ontbossing in kaart te brengen met behulp van satellietbeelden en de gevolgen ervan voor lokale gemeenschappen te bestuderen. Dr. Tamar Blickstein, die het project leidt, heeft tot doel satellietbeelden en de meningen van mensen te integreren in de vorm van een verhalend verhaal, in de hoop het bewustzijn over ontbossing in de Gran Chaco-regio te vergroten en lokale gemeenschappen verder te onderwijzen. BEVATTEN, een ander project dat eindigde in 2021, gefinancierd door de Universiteit van Bern in Zwitserland, bestudeerde de dynamische interacties tussen technologische, ecologische en economische factoren en hun invloed op landgebruik en huishoudelijke beslissingen in de provincie Salta in de Gran Chaco.
2. Bodemerosie
Landerosie, deels een direct gevolg van ontbossing, tast momenteel meer dan 60% van de Zuid-Amerikaanse bodem aan en bedreigt ook de voedselzekerheid op het vasteland. Meer dan 100 miljoen hectare land is aangetast en ongeveer 18% van het noordoostelijke grondgebied van Brazilië is gedegradeerd. Hiermee werden ook belangrijke basisvoedselgewassen zoals maïs en bonen aangetast.
Het Adapta Sertão-initiatief, werd een coalitie van organisaties en kleine boeren opgericht om strategieën voor milieuherstel toe te passen in de semi-aride Sertão-regio, een van de droogste gebieden van Brazilië. Enkele van de methoden die in dit programma worden gebruikt, zijn onder meer agroforestry systemen, bodembedekkers en verbeterde irrigatie- en productiesystemen om de output van diervoeder te verhogen.
Afgezien van Brazilië, meer dan de helft van het land in Argentinië, Mexico en Paraguay wordt ongeschikt geacht voor de teelt. Volgens José Miguel Torrico, de VN-coördinator voor de bestrijding van woestijnvorming (UNCCD) voor Latijns-Amerika en het Caribisch gebied, worden de jaarlijkse kosten van landdegradatie in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied geschat op $ 60 miljard.
Bodemerosie vormt ook een grote bedreiging voor het Argentijnse landschap en de biodiversiteit. De degradatie van het Argentijnse landschap is zichtbaar als gevolg van intensieve landbouw, veeteelt en drastische veranderingen in patronen van landgebruik in het land. Volgens een 2020 verslag gepubliceerd door het Ministerie van Milieu, wordt 100 miljoen hectare op een totale oppervlakte van 270 miljoen hectare aangetast door erosie, en de erosiesnelheid is met ongeveer 2 miljoen hectare per jaar toegenomen. Dit wordt toegeschreven aan de uitbreiding van de sojateelt en overbegrazing in veel regio's.
De afgelopen jaren hebben lokale instanties en organisaties hun inspanningen opgevoerd om landschappen in de regio te herstellen en te behouden. Een van die organisaties is het Netwerk van Gemeenten voor Agro-ecologie (RENAMA), bracht veel Argentijnse plaatsen en producenten samen om innovatieve agro-ecologische praktijken toe te passen op meer dan 100,000 hectare land. Deze praktijk omvat gewasdiversificatie, economisch gebruik van biologische in plaats van chemische inputs en conserverende grondbewerking.
3. Gletsjersmelting
In verschillende Zuid-Amerikaanse landen zijn gletsjers een cruciale bron van zoet water dat wordt gebruikt voor waterverbruik, landbouwactiviteiten, energieopwekking en het behoud van ecosystemen. Sinds de jaren tachtig trekken de tropische Andes (Chileense en Argentijnse Andes) zich terug en daalt de ijsmassa in een alarmerend tempo, met een negatieve massabalanstrend van -1980 meter waterequivalent per jaar in de afgelopen drie decennia. Dit voortdurende smelten, samen met stijgende temperaturen, vormt een ernstige bedreiging voor de waterveiligheid onder de Andesbevolking en ecosystemen.
Peru heeft ook meer dan 40% van zijn gletsjers verloren. Lake Palcacocha in de centrale Peruaanse Andes is 34 keer zo groot geworden in slechts vier decennia gevoed door het smeltwater van de Palcaraju-ijskap.
De regio rond het meer van Palcacocha was getuige van een catastrofale overstroming in de jaren 1940 die het leven eiste van 1,800 mensen in de naburige stad Huaraz. Volgens een studies uitgevoerd door wetenschappers van de Universiteit van Oxford en de Universiteit van Washington, zijn de risico's dat een soortgelijke gebeurtenis zich opnieuw voordoet zeer groot, gezien de verandering in geometrie van de Palcaraju-ijskap en de toename van de uitstoot van broeikasgassen in het recente verleden.
Het Glaciers and Ecosystems Research National Institute (ook bekend als INAIGEM) en het Huaraz Emergency Operations Centre (COER) in Peru houden de regio rond Palacocha regelmatig in de gaten en hebben ook systemen voor vroegtijdige waarschuwing ontworpen om de bevolking te waarschuwen in geval van een mogelijke overstroming. Deze systemen zijn ook ontworpen om mensen te informeren over de omvang van het risico en om wegwijzers rond de stad te creëren om mensen veilig te begeleiden en te evacueren in geval van een overstroming.
4. Watervervuiling en waterschaarste
Ondanks dat het een van 's werelds grootste zoetwaterbronnen is, hebben delen van Zuid-Amerika te maken met een ongekende watercrisis als gevolg van slecht of onbehandeld water, grootschalig wanbeheer en overexploitatie.
De kern van waterverontreiniging in Zuid-Amerika is dat een groot deel van het water onbehandeld blijft voor menselijke consumptie en gebruik. Ter illustratie: vervuild water dat samen met menselijk en dierlijk afval in meren en rivieren terechtkomt, wordt overgebracht naar de watersystemen van veel huizen. Bovendien zijn enkele van de belangrijkste waterlichamen op het continent, waaronder de Medellin-rivier in Colombia, de Guanabara-baai in Brazilië en de Riachuelo-rivier in Argentinië, voortdurend onderworpen aan grootschalige industriële en antropogene vervuiling die waterbronnen verontreinigt en water maakt onveilig voor gebruik en consumptie.
Een ander hydrologisch raadsel waar sommige landen mee te maken hebben, is waterschaarste. Beschouwd als een crisis in combinatie met droogte, heeft waterschaarste delen van Brazilië, Chili, Argentinië en Colombia in moeilijkheden gebracht.
Het intense mega-droogte in Chili, die begon in 2007 en nog steeds voortduurt, heeft geleid tot het verlies van bestaansmiddelen en biodiversiteit en heeft bijgedragen tot water- en voedselonzekerheid in het hele land.
De overheid heeft bepaalde maatregelen genomen om de problemen te beteugelen. In het Chileense district Providencia heeft de regering plannen gemaakt om bestaande planten langs wegen te vervangen door meer droogtetolerante planten. Om de waterverspilling te verminderen en de droogte te bestrijden die verschillende delen van de stad teisterde, heeft de Chileense regering ook ingevoerd waterrantsoenen en heeft geïnvesteerd in projecten om bestaande watersystemen te moderniseren.
Het rantsoeneringsplan bestaat uit een vierledig waarschuwingssysteem met openbare aankondigingen en omvat roterende wateronderbrekingen naar verschillende delen van de stad. In 2021 had Emilia Undurraga, de voormalige minister van Landbouw van Chili, ook plannen ontwikkeld herstel van 1 miljoen hectare land tegen 2030. Dit project, dat voorziet in samenwerking met de particuliere sectoren van Chili, waaronder landbouw, mijnbouw en energie, ondersteunt niet alleen het herstel van inheemse bossen, maar helpt ook om sommige daarvan om te vormen tot typen voor gemengd gebruik.
5. Zeespiegelstijging
Een van de belangrijkste tekenen van extreme weersomstandigheden van de Wereld Meteorologische Organisatie (WMO) is de stijgende zeespiegel. In de afgelopen drie decennia is de regionale zeespiegel veel sneller gestegen dan het wereldgemiddelde, met name in de Zuid-Atlantische Oceaan (3.52 ± 0.0 mm per jaar) en de subtropische Noord-Atlantische regio's van het continent (3.48 ± 0.1 mm per jaar).
Op dit moment vormt dit probleem nog steeds een bedreiging voor de kustbevolking door verontreiniging van zoetwater-aquifers en toenemende risico's op stormvloeden. Dat blijkt uit het zesde beoordelingsrapport van het IPCC, zal de regionale zeespiegel waarschijnlijk blijven stijgen en zal dit bijdragen aan kustoverstromingen en terugtrekking van de kustlijn langs de Atlantische kusten van Zuid-Amerika. Enkele steden die als zeer kwetsbaar worden beschouwd voor de gevolgen van overstromingen (en cyclonen) door klimaatverandering zijn Fortaleza, Rio de Janeiro, São Paulo en Porto Alegre in Brazilië, Buenos Aires in Argentinië, Santiago in Chili en Lima in Peru.
Een bron: https://earth.org